Veronika Janyrova
Sociaal-democratische partijen lijken op het directe pad naar politieke nietigheid te staan. Sinds het begin van het millennium hebben ze soms dramatische verliezen geleden. Eerst en vooral in Griekenland (-37,5 procent), Italië (-24,5 procent) en de Tsjechische Republiek (-22,9 procent). Maar zelfs in Duitsland, Frankrijk of Hongarije liggen hun verkiezingsverliezen in het bereik van twee cijfers.
"De educatieve elites stemmen vandaag nog, en de welvaartselites stemmen nog altijd goed. Met andere woorden, beide grote partijen hebben zich ontwikkeld tot elite-partijen, waardoor de laagopgeleide en niet-partijwerknemers zijn achtergebleven. "
Thomas Picketty
Onbalans in inkomsten en belastingen
Gezien de voldoende brede bestaande onevenwichtigheden die onze 'hoogontwikkelde' geïndustrialiseerde landen vandaag kenmerken, is deze massale politieke achteruitgang moeilijk te begrijpen. Er is meer dan genoeg te doen. In het gehele eurogebied hebben de rijkste vijf procent nog steeds een totaal van 38 procent van de totale activa, dat wil zeggen alle aandelen, onroerend goed en beleggingen in aandelen. Ter vergelijking: het grootste percentage huishoudens in Oostenrijk bezit al 41 van totale activa. Onlangs kwamen economen van de Johannes Kepler Universiteit in Linz tot de conclusie, die een poging hebben gedaan om de nauwelijks begrijpelijke rijkdom van de rijkste te schatten en deze in hun berekeningen te betrekken.
INFO: socialistische idealen
Een wereldwijd onderzoek door marktonderzoeker Ipsos heeft 20.793-mensen in 28-landen gevraagd hun mening te geven over socialistische waarden: de helft van de wereldbevolking is het erover eens dat socialistische idealen van vandaag van grote waarde zijn voor het sociale proces. Het is niet verwonderlijk dat de sterkste goedkeuring afkomstig is uit China, maar ook uit India (72 procent) en Maleisië (68 procent), de meerderheid is het hiermee eens. De VS (39 procent), Frankrijk (31 procent) en Hongarije (28 procent) zijn veel minder geneigd tot socialistische idealen. In Japan gelooft zelfs slechts één op de vijf respondenten (20 procent) dat socialistische ideeën van waarde zijn voor het sociale proces.
Hoewel deze financiële problemen een bijzonder lange schaduw werpen op een "sociaal-democratisch land", markeert het vandaag de hele westerse wereld. De veel gerespecteerde Franse econoom Thomas Picketty merkte op dat "het bezit van activa in de naoorlogse periode is nog nooit zo geconcentreerd is als vandaag en vermogensbelasting naar internationale maatstaven nog steeds slechts een zeer klein deel van de totale belastinginkomsten te dragen." Een blik op de belastinginkomsten is eigenlijk in deze context, waaruit Tijdens het werken mensen in het afgelopen jaar in totaal 26 procent van de totale belastinginkomsten gemaakt (inkomstenbelasting), de bijdrage van de corporaties (inkomen en winstbelasting) kwam uit op een schamele negen procent. In verband met deze belasting op onroerende goederen bijgedragen alle nul euro aan de staatsbegroting, omdat ze gewoon niet bestaan in dit land.
Juist om deze reden is het moeilijk te begrijpen dat juist die politieke krachten waarvoor distributie en economisch beleid een oerthema zijn, en sociale ongelijkheid hun historische geboorte markeert, dus dalen. Of is de heersende ongelijkheid zelfs de reden waarom de sociaal-democraten in de ogen van hun kiezers hun "economische competentie" moesten verliezen? Lange tijd hadden ze hier en daar dit economische beleid ondersteund.
Welvaartsstaat vs. Sociaal-democraten
Of heeft de verzorgingsstaat zelf de sociaaldemocratie gedood? Veel van hun traditionele eisen - zoals bescherming van werknemers, progressieve inkomstenbelasting, kiesrecht, enz. - zijn tegenwoordig slechts een sociale en juridische realiteit. En het aantal en de verscheidenheid van beschikbare sociale voordelen - niet te verwarren met hun nauwkeurigheid - lijkt bijna eindeloos. Ten slotte zijn de sociale uitgaven, zoals het sociale tarief, decennialang en ondanks kostenbesparingen gestaag toegenomen, zodat we een derde van onze totale toegevoegde waarde aan sociale uitkeringen besteden. In elk geval zijn we nog ver verwijderd van de ontmanteling van de welvaartsstaat.
Het potentieel van de kiezer
En toch ziet het er niet al te rooskleurig uit in dit land. Bijna een vijfde van de bevolking loopt het risico op armoede, twee vijfde verdient zo weinig dat ze onder de drempel van de inkomstenbelasting vallen en meer dan een derde van de beroepsbevolking zit gevangen in onzekere arbeidsrelaties. Al met al zou dat een aanzienlijk electoraal reservoir zijn voor de sociaal-democraten. Fout.
Het was deze clientèle die meest recent een regering koos die consistent lijkt te werken om hun sociale situatie te verslechteren. Tegelijkertijd toont het zich bijzonder fantasierijk ten opzichte van werknemers, werklozen, minimale veiligheidsontvangers, buitenlanders en asielzoekers (inclusief degenen die subsidiaire bescherming nodig hebben). Wat hun belastingverminderingsplannen betreft, lijkt het lagere 40-percentage van de beroepsbevolking eenvoudigweg niet te bestaan. De econoom Stephan Schulmeister in een interview met de standaard: "Het zou niet de eerste keer zijn dat de slachtoffers hun eigen slager kiezen".
Het zou echter te gemakkelijk zijn om de ondergang van de sociaal-democraten toe te schrijven aan de eenvoudige gedachten van de kiezers. Dit zou miljoenen mensen een mentale verarming geven en uiteindelijk de kameraden afschrikken om zelf kritisch na te denken over hun werk.
De geest van de kiezer
Meer inzichtelijk is een blik op de sluipende veranderingen in het electoraat. De laatste verkiezingen voor de Nationale Raad toonden zeer duidelijk aan dat de FPÖ inmiddels is uitgegroeid tot een "arbeidspartij", terwijl de SPÖ vooral scoorde bij academici en gepensioneerden. de SORAUit verkiezingsanalyse bleek ook duidelijk dat de geest soms meer bepalend was voor het stemgedrag dan het opleidingsniveau en de arbeidsstatus. Zo besliste ongeveer de helft van de Oostenrijkers, die de ontwikkeling in het land in principe als positief beschouwen, voor de SPÖ (FPÖ: vier procent). Van degenen die de ontwikkeling in Oostenrijk nogal negatief beoordelen, koos ongeveer de helft opnieuw voor de FPÖ (SPÖ: negen procent). Hetzelfde was het geval met subjectief waargenomen (in) rechtvaardigheid in het land.
Politiek van de elites
Deze trend kan ook worden waargenomen in Frankrijk, Groot-Brittannië of de VS. Thomas Picketty onderzocht onlangs het electoraat daar, opmerkend dat hun linkse partijen meer en meer worden gevangen door ontwikkelde elites. Volgens hem is dit ook de reden waarom westerlingen zijn democratieën zo moeilijk om dat te doen tegen ongelijkheid voortgezet omdat "te selecteren de opgeleide elites vandaag liet de rijke elites nog steeds goed." Met andere woorden - beide grote partijen zijn elite partijen geworden en verliet de laagopgeleiden en werknemers zonder partij links. Zijn aanbeveling voor een sociaal-democratische overlevingsstrategie is duidelijk een duidelijk links-economisch beleid, vooral onroerendgoedbelasting.
Meer links en rechts
Politieke wetenschapper in Duitsland en Oostenrijk merkte tevens op dat steeds meer kiezers echter positie economisch links, sociaal-politieke rechts of conservatief. In het licht van de Duitse politieke wetenschapper ziet Andreas Nöpke "niet alleen sociaal-economisch maken een consistent beleid voor de lagere 50 aan procent van de bevolking 60, maar zelfs die mensen die bedenkingen over ongebreidelde globalisering haven te ontmoeten" en "de strategie voor het winnen van een meerderheid perspectief zijn de lange termijn verzwakking van de verzorgingsstaat door migratie en een supranationale EU liberalisering van de zorg".
Hij merkt ook op dat "politieke standpunten die deze zorgen aanpakken vaak als" goed "worden gezien. Dat is een denkfout. ' Aan de ene kant streeft zijn 'linkse optie' duidelijk naar sociaal-democratische waarden, maar aanvaardt tegelijkertijd dat transnationale solidariteit alleen mogelijk is binnen grenzen. Ze is expliciet niet xenofobisch noch racistisch, maar ze is sceptisch over het idee van open grenzen en een verdere versterking van de EU. Dit concept van een linkse, communitaire (in tegenstelling tot kosmopolitische) politiek zou reageren op de sluipende verandering in het electoraat.
Goedbedoeld advies voor de sociaal-democraten ontbreekt momenteel. Ze variëren van "meer links en groen" (Elmar Altvater) om een "sterke Europese alliantie van linkse partijen, waaronder de post-communisten van het zuiden en oosten en het maatschappelijk middenveld" (Werner A. Perger). De uitweg uit de crisis hebben veel politieke wetenschappers, waarnemers, en niet in het minst de sociaal-democratische partijen, zelfs op het moment. Het is in ieder geval te zien spannende wat Christian kern SPÖ hervorming, evenals de "laboratorium" van de Europese Sociaaldemocraten zal produceren in de komende weken.
Foto / Video: Shutterstock.
